Bugünkü yazıma içimi ısıtan bir olayla başlamak istiyorum.

Denk geldiniz mi bilmiyorum.

‌Görmeyenler için şöyle bir özet geçeyim.

‌Erzincan'da Kübra öğretmenimiz, öğrencisinin yaşadığı zorlukları Erzincan Valisi Hamza Aydoğdu’ya anlatıyor.

‌Ve Sayın Vali, hiç tereddüt etmeden hemen öğrenciye ulaşıyor.

‌Tüm bürokratik tavırlardan sıyrılmış bir baba şefkatiyle kucak açıyor öğrenciye.

‌İşte diyor insan izleyince…

‌Vali dediğin böyle olmalı.

‌Tam bir devlet adamı.

‌Halkın derdiyle hemhal olan…

‌Çözüm odaklı, merhamet dolu bir adam.

‌Hakikaten devletin valisi işte böyle olmalı.

‌Peki ya öğretmenimize ne demeli…

‌Kendi öğrencisinin derdini ağlayarak anlatacak kadar içselleştirmiş…

‌Sorunun çözüleceğini anlayınca da derin bir nefes alan öğretmenimiz…

‌Kübra öğretmenim var olun.

‌İşte evlatlarımızı emanet ettiğimiz öğretmenler…

‌Bu hadise, bize şu iki gerçeği de aslında çok net bir şekilde gösterdi.

‌Sayın Vali Aydoğdu’nun yetkiyi, yalnızca makam hükmüyle değil…

‌İnsanlık, samimiyet ve empatiyle kullanması, yöneticiliğin özünü hatırlatıyor.

‌Kübra öğretmeninse öğrencisinin derdini bir öğretmen hassasiyetiyle iletmesi…

‌Öğretmenliğin sadece akademik bir görev değil, tarafsız bir vicdan olması gerektiğini gösteriyor.

‌Bu küçük ama içten diyalog, aslında devletin samimi yüzünü; öğretmenin fedakarlığını, toplumun........

© Ensonhaber