Kalpler yine mâtemde, gönül perişân oldu,

Ak saçlı dağlardaki umutlar bî-cân oldu,

Hüzünler “Gül” kokuyor, ilkbahar hazân oldu...

“Üşüyorum” desen de dağları yol eyledin;

“Sonsuzluğu” düşündün, “Dikeni Gül Eyledin.”1

Emr-i İlâhî böyle, her insan göçer bir gün,

Mutlak hitâma erer “gurbet”teki bu sürgün,

Ölüm “sıla”ya köprü, âşıklara toy-düğün;

Bir vuslat şafağına zirveden el eyledin;

“Gül”e pervâne oldun, “Dikeni Gül Eyledin.”

Takdîre tedbîr olmaz, mukadder bir kader var,

Son yolculuk biterken yepyeni bir sefer var,

Tabutta er oğlu er, gönüllerde keder var…

“Sırât-ı mustakîm”i lisân-ı hâl eyledin,

Bir menzile vardın ki, “Dikeni Gül Eyledin.”

Mâzi,........

© Enpolitik