Kimse kusura bakmasın.
Gerçekten sıkıcı bir durumla karşı karşıya olduğumuzu düşünüyorum.
Hiçbir insanı kırmak, üzmek gibi bir çabam ve gayretim yok.
Kimsenin ülkesi ve milletini sevmesine de itirazım yok ve olmaz da..
Ama sahiden üzülüyorum.
Bir insanın ikide bir vatanseverliğini dile getirmesini anlayamıyor ve bu tutumlarını masum bir tavır olarak görmüyorum.
Neden mi?
Yahu insan doğduğu köyü sevmez mi, içinde büyüdüğü ailesini sevmez mi, yaşadığı yerin ilçesini, ilini, bölgesini..
Acı tatlı yaşanmışlıkları, hatıralarının olduğu ülkeyi ve insanlarını sevmez mi?
Bunun için “sevme ideolojisine” neden ihtiyaç olsun?
Eğer, insanın pisikolojik sorunları yok ve birlikte yaşadığı insanlar ona gerçekten sürekli acı veren zulümler yapmadıysa sevgisini; ülkesi, toplumu ve ailesinden niye sakınsın, onları sevmesin, başarılarına ortak olmasın, onur duymasın?
Ve acısına, sevincine ortak olmasın, onların karşılaştığı zorluklardan kaygı duymasın?
Bütün bu duygularının canlı ve ateşli olması için neden bir aidiyet ideolojisi gerekli olsun?
Bütün bunlar için herkesin kendisinin de yer bulduğu, kapsayıcı aidiyet duygusunun varlığı yeterli olmasın?
Doğrusu ortaya koydukları abartılı ve ayrıştırıcı vatanseverlik söylemleri size garip gelmiyor mu?
Yoksa bende mi gariplik var?
Niye birbirimize milliyetçi, vatansever olduğumuzu yüksek sesle ifade ediyor, hatta bununla yetinmiyor tezimizin destek bulması için özel çaba gösteriyor ve ayrıca bu duygu durumu üzerinden........

© Enpolitik