Pazartesi.
Yalnızca bir günün adı değil, umutların asansör gibi indiği, hayallerin haftalık programda yer bulamadığı, hayatın iş saatlerine sıkıştırıldığı o çürük zincirin ilk halkası.
Ve işte o zincirden kopmuş, kıyıya vurmuş adamların hikayesi anlatılır bu filmde. Marx’ın Kapitalindeki önsöz gibi, “Anlatılan senin hikayendir.”

Fernando León de Aranoa’nın 2002 yapımı bu başyapıtı sistemin dışına itilen işsiz bırakılmışların hikayesidir. Yani sistemin seni “gereksiz” ilan ettiği anların uzun, sessiz, can yakan anatomisi. Filmde yaşadığımız şehir San Fernando değil, Madrid değil, İzmir değil, Paris değil…
O şehir, sistemin dışına düşen herkesin yaşadığı o görünmeyen ülkedir aslında…

“Vazgeçilenler Cumhuriyeti.”

Ana karakterler bir zamanlar tersanede çalışan işçilerdir. Ancak şimdi kaldırım taşlarında iş aradıklarını görürüz. Aslında aradıkları şey iş değil, varlıklarını kanıtlayacak bir sebebin ta kendisidir.
Çünkü kapitalizm sana yalnızca maaş veren ve emeğini sömüren bir sistem değil, aynı zamanda varlık hakkını da maaş bordrosuna yazan bir düzendir…

İşin yoksa, anlamın yoktur.
Anlamın yoksa, sistemin seni hatırlamasına da gerek yoktur.

Filmde anlatılan bir fıkra var ki, yalnızca mizah........

© Elips Haber