Dünyanın en sefil insanını, dünyanın mutluluk salgınından kurtarmaya zorlayan bir dizi izliyoruz: Pluribus. Ama bence asıl sıkıntı, dizinin içindeki virüs değil. Biz çoktan başka bir “virüs”le enfekte olmuş durumdayız: kodlarla, sloganlarla, algoritmalarla pompalanan, şeker kaplı siyasi mutluluk. ABD’nin resmî mottosu “E pluribus unum” – “Çokluktan birliğe”. Pluribus’un evreninde bu slogan biyolojik bir gerçeğe dönüşüyor: milyonlarca insan, tek bir kolektif bilince bağlanıyor. Herkes aynı anda aynı şeyi hissediyor, aynı anda aynı “iyi”ye inanıyor. Savaş yok, açlık yok, kavga yok. Ama bir farkla: ortada insan kalmıyor. Bu sahte cennet hissi, aslında bizim liberal-demokratik tüketim toplumunun siyasetini fazlasıyla hatırlatıyor.

Dizide 600 ışık yılı uzaklıktan gelen kodlarla bir virüs yayılmakta ve buradan hareketle de bütün insanlık tek bir zihne kavuşmaktadır. Bilinenin aksine ortada uzaylı yoktur; sadece onların kodları ve bu kodlar aracılığı ile yaydıkları virüsler vardır. İşte tam olarak burası yazının asıl amacını gösteren noktadır. İçinde bulunduğumuz çağ (belki 1968 sonrasından itibaren alabiliriz) üretimden çok tüketime odaklanan bir konumdadır. Bütün bu sistemin içerisinde tek bilinç görece olmasa da mutlak olarak aynı düzenin aynı mesajlarına maruz kalıyoruz. Yani dizideki gönderilen kodlar ve yayılan virüsler gibi her gün medya ve dijital medya aracılığıyla haberlere, reklamlara maruz kalıyoruz. Kodlanan mesajlar hayatın her yerinde yer alırken zihinlerimiz ise bu kodlanan mesajlara benzer tepkileri üretiyor. İşin boyutu sadece tüketimle ilgili değil. Politik olarak kararlarımız dünden bugüne gelen kodlar aracılığı ile varlığını sürdürmektedir. Şöyle düşünebiliriz; geçen yıl Orta Doğu’daki olaylar hakkında ne biliyoruz? Hatırladıklarımız neler? Eğer bu alanın uzmanı değilseniz vereceğiniz cevap zamanında haberler aracılığı ile kodlananlardan ibaret olacaktır. Oysa o kadar çok bu konuda habere maruz kalıyoruz ki neredeyse muhatap olmadığımız bir gün bile yok. Belirli kodlar ile........

© Elips Haber