”Dün dündür, bugün de bugündür” söylemi ile büyüdük. Hep geleceğe bakmamız önerildi. Dünü ihmal ettik. Oysa gelecek dünün aynasıymış! Daha da vahimi sosyal medya ile okumayı, yazmayı, düşünmeyi de rafa kaldırdık. Peki geriye ne kaldı? Cevabı Alex Kanevsky’nin şiirinde.

İsterseniz gelin önce Kanevsky’nin şiirine bir göz atalım sonra bu noktaya nasıl geldik hep birlikte irdeleyelim…

İnsanoğlu bir gün virgülü kaybetti:
Söyledikleri birbirine karıştı.

Noktayı kaybetti:
Düşünceleri uzayıp gitti, ayıramadı onları.

Ünlem işaretini kaybetti bir gün de:
Sevincini, öfkesini, bütün duygularını kaybetti.

Soru işaretini kaybetti bir başka gün:
Soru sormayı unuttu. Her şeyi olduğu gibi kabul eder oldu.

İki noktayı kaybetti bir başka gün:
Hiçbir açıklama yapamadı.

Hayatının sonuna geldiğinde,
Elinde sadece tırnak işareti kalmıştı.
İçinde de başkalarının düşünceleri vardı........

© Eğitim Ajansı