Στο καυτό μεσημέρι του Σεπτέμβρη, έτσι όπως μας έκανε να ζούμε η κλιματική και όχι μόνο κρίση, η λατρεμένη (όπως όλοι μας οι γέροι) εγγόνα μου, τρίτη Δημοτικού πια, ασθμαίνοντας και φορτωμένη (τι διάολο κουβαλάνε!) με την τσάντα της στην εξώπορτα: Ουφ, άσε με, ρε παππού. Είμαι κουρασμένη!

Και δεν μου λες, πώς πας με την καινούργια δασκάλα, πόσα παιδιά είστε φέτος στην τάξη;

Δώδεκα παιδιά, παππού, και έχω και ολοήμερο σήμερα και Αγγλικά και διάβασμα Θρησκευτικά και Ιστορία!

Με όσα έζησα στα όχι και λίγα χρόνια στα όποια θρανία και αν «έκατσα» μονολόγησα βλέποντας το βλαστάρι μου αλλά και τα χιλιάδες Ελληνόπουλα μαζί με τον εκπαιδευτικό κόσμο (και η κόρη μου εκπαιδευτικός στη Μ.Ε.) -μια ζωή κουδούνια όπως έλεγε ο μαθηματικός μου- αλήθεια, πόσο μεγάλη υπόθεση είναι η Παιδεία. Και μιλώντας για Παιδεία και όχι εκπαίδευση με όλα........

© EFSYN