Οι αναπτυγμένες δυτικές κοινωνίες, για μερικές δεκαετίες μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, είχαν «καλομάθει» σε μια κατάσταση διαρκούς ειρήνης στο εσωτερικό τους - παρ’ ότι στον Τρίτο Κόσμο οι πόλεμοι και οι σφαγές ποτέ δεν σταμάτησαν και παρ’ ότι και η ίδια αυτή ειρήνη των αναπτυγμένων χωρών, μέχρι τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης και το τέλος του διπολισμού, στηριζόταν σε μεγάλο βαθμό στην ισορροπία του τρόμου των πυρηνικών εξοπλισμών. Σημασία έχει ότι κάμποσες γενιές πολιτών των δυτικών κοινωνιών έχουν μεγαλώσει με τη σχετική αίσθηση ασφάλειας πως είναι δύσκολο να φανταστούν τη χώρα τους να μετατρέπεται σε πεδίο πολέμου. Η πρόσφατη στροφή των θεσμών της Ε.Ε. προς τη «στρατιωτικοποίηση» της οικονομίας διά μέσου της ανάλογης ανακατανομής των πόρων με γνώμονα την προτεραιότητα στη «στρατιωτική ασφάλεια» (βλ. σχετικά άρθρα «Εφ.Συν.», 27-28.9.2025), πέρα από τις αντικειμενικά τρομακτικές της διαστάσεις, προξενεί και μια ανοίκεια αίσθηση, που οφείλεται σε αυτήν την «καλομαθησιά» των δικών μας γενιών.

Μιλάω για «καλομαθησιά» διότι ο κανόνας στην ιστορία των κοινωνιών είναι ο πόλεμος, όχι η ειρήνη. Και τούτο, όχι επειδή η ανθρωπότητα είναι «εκ φύσεως» πολεμοχαρής, αλλά, για να........

© EFSYN