Το ζήτημα της στέγης δεν είναι ένα καινούργιο κοινωνικό πρόβλημα. Ηδη από την πρώτη περίοδο της ανάπτυξης του καπιταλισμού και ιδιαίτερα μέσα από τους μηχανισμούς της πρωταρχικής συσσώρευσης και της αποστέρησης των στοιχειωδών εργαλείων αναπαραγωγής της ζωής τους, οι εργαζόμενοι βρέθηκαν αντιμέτωποι με το πρόβλημα. Στην πορεία ανάπτυξης του καπιταλισμού όμως, για πολλούς λόγους (που εδώ δεν έχουμε τον χώρο να αναπτύξουμε) οι στρατηγικές γύρω από τη στεγαστική αποκατάσταση των εργαζομένων άλλαξαν πολλές φορές, ενώ σε πολλές χώρες αναπτύχθηκαν σημαντικά προγράμματα δημόσιας-κοινωνικής κατοικίας. Σήμερα όμως βρισκόμαστε σε μια από τις δυσμενέστερες περιόδους· ιδιαίτερα στην Ελλάδα, που κατέχει την πρωτιά όσον αφορά το στεγαστικό κόστος σε σχέση με το μέσο εισόδημα.

Η κρίση στέγης εκδηλώνεται σήμερα με πολλές μορφές: εκτίναξη τιμών ενοικίων, «στρατοσφαιρικές» τιμές στην αγορά ακινήτων, επίθεση των τραπεζών και των funds στα υπερχρεωμένα νοικοκυριά με χιλιάδες πλειστηριασμούς και εξώσεις, αύξηση της ορατής αλλά και της μη ορατής αστεγίας (δηλαδή της κατοίκησης σε ακατάλληλη κατοικία).

Ολα αυτά είναι αποτέλεσμα του γεγονότος ότι η στέγη από κοινωνικό αγαθό μετατράπηκε σταδιακά, μέσα στον εικοστό αιώνα, σε εμπόρευμα και στη συνέχεια, τις τελευταίες δεκαετίες, σε ένα από τα μείζονα χρηματιστηριακά προϊόντα. Ειδικά στην Ελλάδα, από τη δεκαετία του ’50 και μετά, η πολιτική προτεραιότητα αλλά και το πλαίσιο της διεθνούς χρηματοδότησης ήταν στραμμένα προς την αυτοστέγαση, την ενίσχυση του κατασκευαστικού τομέα και την υποβάθμιση της παραγωγής κοινωνικής κατοικίας.

Από τη δεκαετία του ’80 και μετά, η στρατηγική αυτή συναντήθηκε με την προώθηση του δανεισμού για την απόκτηση στέγης, με αποτέλεσμα την εκτόξευση του κόστους της κατοικίας και επομένως την αδυναμία στεγαστικής αποκατάστασης έξω από το τραπεζικό σύστημα. Η κρίση του 2010 κατέστησε χιλιάδες νοικοκυριά υπερχρεωμένα, ενώ η οικονομική «ανάκαμψη»........

© EFSYN