1979. Παρίσι. «Για να γνωρίσουμε τη γυναίκα στο Παγκόσμιο Στερέωμα». Αυτός ήταν ο τίτλος των ανταποκρίσεων που έστελνα στη διάρκεια των σπουδών μου στο Λονδίνο και στο Παρίσι και δημοσιεύονταν στο περιοδικό «Πάνθεον». Γνώρισα ηγετικές προσωπικότητες του γυναικείου κινήματος. Ανάμεσά τους και η Κέιτ Μίλετ. Ηταν καλεσμένη από την MLF (Κίνημα για την Απελευθέρωση της Γυναίκας), στη Γαλλία. Θα μας μιλούσε στο κτίριο «Mutualite» του Παρισιού, για την εμπειρία της από το ταξίδι της στο Ιράν, πριν φύγει για την Αμερική. Σ’ αυτό το κτίριο έγινε και η συνάντησή μας.

Σκέφτηκα να τη θυμηθούμε, επειδή ο Σεπτέμβρης είναι αφιερωμένος στη μνήμη της: γεννήθηκε το 1934 και μας αποχαιρέτησε το 2017 τον ίδιο μήνα.

Η Κέιτ Μίλετ άρχισε τη συνέντευξη, ζητώντας τη συμπαράσταση των Ελληνίδων για τον αγώνα των γυναικών στο Ιράν.

«Οι Ελληνίδες –λέει– πρέπει να βοηθήσουν τον γυναικείο αγώνα των Περσίδων, γιατί έχουν ένα κοινό σημείο. Εζησαν κι αυτές για επτά χρόνια την τυραννία της δικτατορίας. Ξέρουμε όλοι ότι έπαιξαν δραστήριο ρόλο και βοήθησαν σε όλες τις προσπάθειες αλλαγής. Οι γυναίκες όμως στο Ιράν συνεχίζουν τον αγώνα. Δεν έχει σημασία αν είναι για το “τσαντόρ”, για το ντύσιμο, για να αλλάξουν τη θρησκευτική παράδοση. Το πιο σημαντικό είναι ότι αυτή τη στιγμή προσπαθούν κι αυτές να απελευθερωθούν».

● Ποια είναι η εμπειρία σας από τη σύντομη παραμονή σας στον Ιράν;

Για μένα το Ιράν ήταν ένα μεγάλο σχολείο. Ηταν μια εμπειρία που δεν την έχω ξαναζήσει όσα χρόνια αγωνίζομαι για τα δικαιώματα της γυναίκας. Πήγα εκεί γιατί με κάλεσε μια γυναικεία οργάνωση για να μιλήσω στις 8 του Μάρτη στην Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Το γκρουπ αυτό συνεργαζόταν με τη δική μας οργάνωση, που είχαμε ιδρύσει στη Νέα Υόρκη και που εργαζόμασταν ειδικά για την πνευματική και καλλιτεχνική ελευθερία στο Ιράν. Για μια ελευθερία που τους στερούσε τόσα πολλά χρόνια ο Σάχης, με την ενίσχυση των Αμερικανών.

Δίναμε πληροφορίες, μοιράζαμε έντυπα, τυπώναμε δελτία, με τη συμμετοχή σχεδόν όλων των φοιτητών που σπούδαζαν στην Αμερική και που πραγματικά κινδύνευαν από το καθεστώς του Σάχη. Οταν με κάλεσαν, ένιωσα ιδιαίτερη χαρά, γιατί δεν φανταζόμουν ποτέ ότι εγώ που εργάστηκα εναντίον αυτής της τυραννίας θα πήγαινα κάποτε στη χώρα τους. Ηταν πολύ συγκινητικό να........

© EFSYN