Με αποκαλούσε «Παιδί απ’ την Πάτρα» επειδή έφερνα στο αφρό κορακίσιο μαλλί και στα σγουρά γένια στον Βαγγέλη Δεληκούρα, ψυχή του ομώνυμου συγκροτήματος που μεσουρανούσε στη λαϊκή σκηνή στις αρχές του ’80. Δεν είχα, βέβαια, το ταλέντο του, αλλά ενδόμυχα πίστευα πως ήμουνα τουλάχιστον πιο ωραίος. Ως «Παιδί απ’ την Πάτρα» με θυμούνται οι παλιοί οριτζιναλίστες με τους οποίους συναντιόμαστε στο σπίτι του στην οδό Ζωναρά κι αργότερα στο εμβληματικό διαμέρισμα του πρώτου ορόφου στη Σωτηρίου Χαραλάμπη, όπου έμενε με τους γονείς του και λειτουργούσε ως άτυπο αρχηγείο της Ορίτζιναλ· αμφότερα στη βαζελοκρατούμενη Νεάπολη Εξαρχείων.

Ημέρα συνάντησης συνήθως τα Σαββατόβραδα, πριν από τα μεγάλα ντέρμπι, όταν συνέρρεαν χουλιγκάνια απ’ όλο το Λεκανοπέδιο για να προμηθευτούμε «φοράκια». Πάνω ανεβαίναμε λίγοι. Οι πολλοί περίμεναν ανυπόμονα στο μικρό στενό, όπου επικρατούσε........

© EFSYN