İnsan, hem iç benliğiyle hem de dışarıdan gelen uyarılarla örgütlenmiş bir varoluştur. Bu varoluşun temeli, diğerleri ile birlikte olmak, onlardan onay almak, saygı görmek ve sevgi bulabilmektir. Doğru “ilişki” kurmak, insanların toplumsal gelişmeleri yanı sıra birer birey olarak büyüme ve olgunlaşmalarına da izin veren olgudur. Ve sanırım bundan giderek uzaklaşıyoruz.

Arthur Schopenhauer, Parer­ga ve Paralipomena ya da Kı­sa Felsefi Denemeler eserinde kirpi çıkmazını anlatır. Bu aynı zamanda modern zamanın ileti­şim çıkmazını anlatan bir zaaftır:

“Soğuk bir kış sabahı çok sa­yıda oklu kirpi, donmamak için birbirine yaklaşır. Az sonra, ok­larının farkına varırlar. Sonra ay­rıldılar. Üşüyünce, birbirlerine tekrar yaklaşırlar. Oklar rahatsız edince yine uzaklaşırlar. Soğuk­tan donmakla, batan okların acısı arasında gidip gelerek yaşadıkla­rı ikilemi, aralarındaki uzaklık, her iki acıya da tahammül ede­bilecekleri bir noktaya ulaşınca­ya kadar sürer. İnsanları bir ara­ya getiren de herhangi bir neden­dir. Üstelik kendilerine dönük bir nedendir bu.

İlk önce iç dünya­larının boşluk ve tekdüzeliğini ortadan kaldırmak için bir ara­ya gelirler. Birbirlerine ters ge­len özellikleri ve tahammül ede­medikleri hatalar ise onları bir­birinden uzaklaştırır. Sonunda, bir arada var olabilecekleri bir sınır oluşur. Bu sınır, nezaket ve görgünün belirlediği ortak nok­tadır. Hatta bu uzaklıkta durama­yanlara, İngilizcede “keep your distance! (Mesafeni koru!)” tabi­riyle cevap verilir. Bahsedilen sı­nır, çevrenin sıcaklığını hissetme arzusunun kısmen karşılandığı yerdir. Üstelik bu noktada okla­rın acısı da hissedilmez. Bir de kendi iç sıcaklığı yeterince yük­sek olanlar, diğerlerine sıkıntı vermemek ve sıkıntı çekmemek için, topluluklardan uzak durma­yı tercih ederler.”

İşte, insanların da birbirleri ile iletişimi bu şekildedir. Peki, bu­günlerde olumlu iletişim özel­liklerimizi kaybetmeye mi baş­ladık?

İnsanın en temel ihtiyacı yarına kalabilmektir
Evini yeniden........

© Dünya