Konut erişilebilirliği, yalnızca bir barın­ma meselesi değil; aynı zamanda sos­yo-ekonomik eşitsizliklerin, gelir dağılımın­daki adaletsizliklerin ve kamu politikasın­daki tercihlerin doğrudan çıktısıdır. Bugün Malezya’nın son 65 yıla yayılan konut politi­kası evrimine baktığımızda, Türkiye’deki aç­mazlarımızı daha net görmemiz mümkün.

1957’de bağımsızlığını kazanan Malezya’da ilk konut hamlesi, yoksul kesimlere yöne­lik düşük maliyetli konut üretimiyle başladı. Devlet, kent merkezlerinde doğrudan üretici rolünü üstlenirken, özel sektör orta ve üst ge­lir gruplarına yönlendirildi. Bu ayrım, aslın­da karma modelin ilk nüvelerinden biriydi. 1980’lere gelindiğinde artan gecekondu ve çöküntü alanları sorunuyla kamu daha faz­la müdahil olmaya başladı. 1998’de başlatı­lan “People’s Housing Programme (PHP)” ile hem kiralık hem de satılık kamu konutu üre­timi yeniden gündeme alındı. Ancak asıl dik­kat çekici dönem, 2012 sonrası yaşandı.

Bugün Malezya’da yürürlükte olan 11 ayrı erişilebilir konut programı, farklı gelir grup­larını ve farklı yaşam evrelerini hedefliyor. Orta gelir grubu için tasarlanan PR1MA gibi projelerde satış fiyatı 100 bin MYR’den (yak­laşık 950 bin TL) başlıyor ve maksimum 400 bin MYR’ye kadar çıkıyor. Ancak yalnızca fi­yat değil, erişim kriterleri de dikkat çekici bi­çimde tasarlanmış: İlk evini alacaklara önce­lik veriliyor, kiraya vermek veya 10 yıl için­de satmak yasak. Aynı........

© Dünya