“Neye sahip olduğunu ve neden sahip olduğunu bil” - Peter Lynch

Türkiye’de fonlar son yılların en popüler yatırım araçların­dan biri hâline geldi. Bunun nede­ni yalnızca getiriler değil; aynı za­manda fonların sade vatandaş için “profesyonelce yönetilen güvenli liman” olarak bilinmesi. Yatırım­cı parasını fon yöneticisine ema­net ediyor, kendisi de gündelik ha­yatına devam ediyor. Ne kadar gü­zel… Ama finansal dünyanın parlak tarafı kadar gölgeleri de var. O göl­geleri görmeden fon yatırımı yap­mak, akşamüstü serinliğinde güne­şin batmayacağını düşünmek gibi.

Bugün sosyal medyada ve yatı­rım platformlarında sıkça rastladı­ğımız “Bu fon bir ayda şöyle kazan­dırdı, böyle uçtu” türü paylaşımlar, çoğu yatırımcı için neredeyse bir cazibe merkezine dönüşmüş du­rumda. Yakın çevremden “Ne di­yorsun bazı fonlar çok iyi getiriyor girelim mi?” sorularını aldığım te­lefon konuşmalarının sayısı o ka­dar arttı ki. Fon seçimi, yalnızca son getiriyi görmekle yapılabile­cek bir işten daha ötesi. Daha ön­ce yazdığım bir yazımda anlattığım ve hemen hemen her platformda söylediğim gibi bir fonun kazandırdığından daha önemli olan yegane şey, o getiriyi hangi riskleri ala­rak sağladığı. Fon port­föyünde hangi varlıklar var? Fon birkaç hisseye yatırım yaparak aşırı mı yoğunlaşmış? Bu hissele­rin likiditesi ne düzeyde? Piyasa tersine döndüğün­de fon çıkışları nasıl karşılanacak? İşte tüm bu sorular, fonun görün­meyen ama asıl belirleyici yüzünü oluşturan kritik noktalar.

İşte bu nedenle finansal okurya­zarlığın önemi tam da bu noktada ortaya çıkıyor. OECD’nin sürekli altını çizdiği gerçek şu: Türkiye’de finansal okuryazarlık hâlâ düşük. Yani birikimini fona yönlendi­ren vatandaşımız çoğu zaman fo­nun risk profilini, likidite yapısını, portföy dağılımını veya düşüş ih­timallerini tam olarak değerlendi­remiyor. Bağımsız yatırım danış­manlığı kurumunun da işlemekten çok uzak olduğu bu dönemde, bu........

© Dünya