İş hayatına girdiğim 1990'ların sonun­dan bu yana ülkede hep aile şirketle­ri ve onların sorunlarının konuşulduğu­na şahit oldum. Muhtemelen 80 ve 70'ler­de de konuşuluyordu! Birilerine göre hep kurtarılması veya düzeltilmesi gereken yapılar olarak görülüyor.

Akademisyenler, danışmanlar ve büyük şirketlerin profes­yonel yöneticileri olarak çoğu aile şirket­leri olan KOBİ'leri, hep yapmadıkları ve­ya yetersiz kaldıkları konular üzerinden eleştiririz. Onları büyük şirketler ile kar­şılaştırır, onlar gibi olmalarını sağlamaya çalışırız. Olamadıklarında eleştiririz. Ol­mayı başaranlar olur ise bu sefer de han­tal, ağır ya da bürokratik oldu der, daha çe­vik ve yalın yapmaya uğraşırız Kısaca bir rahat bırakamıyoruz aile şirketlerini!

Aile şirketleri ile ilgili kitap ve maka­leler, onlarca sorunları olduğunu ortaya koyar. Bana göre, aile şirketleri için iki temel sorun var. Birincisi büyüyememe. İkincisi kurumsallaşamama. Diğer tüm alt sorunlar, bu ikisinden türetilebilir. Bu iki sorun aynı anda yaşanıyor ise evet! En acilinden kurtarılmaya ya da daha doğru ifade ile 'gelişime' ihtiyaç var. İkisinden kurumsallaşma kısmında sorun yaşanı­yor ise acil olmamakla birlikte dokunuşa ihtiyaç var. Orta vadede sorunlar........

© Dünya