Ümmet bu Bayramda da yine bizi kurban etti, dedi kopuk kolundan damlayan kana, acıyla bakarak küçük ve yaşlı gözleriyle. Tamam… Kabul… Bize İsmail olmak düştü. Amenna… Ama bıçağı tutan el İbrahim’in eli değil ki gözleri arşı tarasın, dedi anasının cansız bedeninin kıyısında hıçkırıklara boğulurken.

Bu elin yüreği ne evvah ne de halim… İbrahim değil bıçağı tutan… İbrahim değil ki saplamasın o keskin bıçağı ta böğrüne bebelerin.

Koç bekledi, gözleri semada belki gelir diye… Bomba geldi semadan… Füzeler… Çeşit çeşit ölüm yağdı Gazze’nin üstüne… Onlar ölürken milyonlar Hacca durdu Arafat dağında.

Sadece durdu Ümmet hem Arafat’ta durdu hem de coğrafyanın her noktasında. Alışkındı zaten Gazzeli hem durmasına Ümmet’in hem de kurban edilmesine bebeklerinin.

Sabah olmuş, bayram ermişti güneşle beraber üzerine İslam Haritasının. Camiler dolmuş, Hutbeler, dargınlar barışsın küskünler helalleşsin, anaların babaların........

© Doğruhaber