Eğitim sisteminin genel olarak dayandığı felsefe, eğitimin nasıllığına dönük pratiklerini, ders ve program hazırlama, öğrenci ihtiyaçlarının ne ölçüde dikkate alındığı, öğrenme sürecinde bireysel farklılıklar ve motivasyon gibi konuların ele alınıp alınmadığı ve ders değerlendirmelerinin nasıl yapıldığı gibi durumlar eğitimin pedagojik boyutuna örnek olarak verilebilir. Zorunlu eğitim, ideolojik kaygıların ön planda tutulması, eğitim felsefesini ve doğal olarak eğitimin pedagojik boyutunu da etkilemiştir. Özellikle “ulus devlet” yaklaşımının katı bir şekilde uygulandığı ülkemizde zorunlu ideolojik eğitim, eğitimin klasik olarak addedilen daimici/esasici eğitim felsefelerine dayanmasına neden olmuştur. Bu da eğitim pratiklerinin uzun yıllar boyunca bu nakıs eğitim felsefelerine dayandırılmasına neden olmuştur.

Zorunlu eğitimin; Türk eğitim sisteminin pedagojik boyutuna indirdiği en büyük darbe, eğitim programları hazırlanırken öğrenci merkezli bir yaklaşımdan ziyade, sistemin kendi beklentilerine uygun çıktı üretme amacını gütmesidir. Yıllarca dışarıdan ithal bir davranışçı eğitim yaklaşımı benimsenmiş, bütün eğitim kademelerinde eğitimde amacın “istendik yönde davranış değişikliği meydana getirme süreci” olduğu ezberletilmiştir. Her ne kadar MEB, 2005 yılında eğitimde ilerlemeci ve yeniden yapılandırmacı felsefesini benimsemişse de Milli eğitim amaçlarının en tepesindeki maddelere dokunulmamış ve eğitim pratiklerinde bir........

© Doğruhaber