Bilgisayarımın başına geçiyorum. Tuşlara basıp yazımı yazacağım. Onlarca konu üşüşüyor zihnime… O kadar çok konu var ki… Süslü başlıklar, etkileyici konular… Gazze Bizi Diriltiyor… Mucizeler Diyarı Gazze… Siyonist Rejim Yok Olacak… Dünya Ayakta… Direniş Siyonist Rejime Cehennemi Yaşatacak… Konular gözlerimin önünde birer sinema sahnesi gibi canlanıp cirit atıyor.

Kahramanca direnen HAMAS mücahitleri, Ensarullah mücahitleri, kitlesel ölümlere ve vahşetlere rağmen Gazze’yi terk etmemekte direnen Filistinli kadın ve çocuklar… Sumud Filosuyla Gazze’ye yelken açan özgür ruhlu insanlar… Yazacağım ne kadar çok konu var…

Ama ruhumda derin bir huzursuzluk, iç acıtıcı bir yara, kendime karşı şiddetli bir hoşnutsuzluk… Önümdeki monitöre şiddetli bir yumruk atasım geliyor. Üç yıldır yazıyorum; Gazze’nin, Filistin’in, Lübnan’ın, Yemen’in destanını yazıyorum… Zihnim hep direniş ve şehadetle meşgul… Ama sadece zihnim…

Gazze beni diriltmiyor, kendine getirmiyor, sarsmıyor, uyandırmıyor; gafletten sıyrılamıyorum. Gazze’den önceki hayatım neyse şimdi de o… Dünya sevgisi beni esir almış! Ölüm korkusu, bedel ödeme korkusu, tembellik, rahata düşkünlük, oburca yemek, günlük sorunların peşinde koşturup zamanı tüketmek, gecelerini televizyon karşısında geçirip uyuşuk uyuşuk yatağa girip kendini rahat bir uykunun kollarına bırakmak…

Gazze için düzenlenen etkinliklere........

© Doğruhaber