Türkçe, Kürtçe, Farsça, Urduca, Hintçe, Çince, Rusça, Japonca ve daha onlarca dilde aynı anlamda, aynı sesle kullanılan bir kelime var: Avaz. Yüksek insan sesi, uyumlu ses, ezgi gibi anlamlara geliyor.

“Şöyle avazım çıktığı kadar bağırasım var” derken, hislerimizi içimizde tutmanın zorluğu için mübalağa yaparız.

Ayet-i Kerimede ilginç bir ifade var. “Fesda’ bima tu’mer” Yani “Emrolunduğun şeyi çatlatırcasına söyle!” (Hicr 94)

Ayetteki “Sada” Sad, dal, ayn harfleriyle çatlamak, başı ağrımak gibi manalara geliyor. Nasıl anlıyoruz? “Avazın çıktığı kadar söyle. Öyle söyle ki, karşıdaki bundan çatlasın, başını ağrıtacak kadar bile olsa açıkça söyle..”

Her muhataba ayrı ayrı çatlatırcasına söylenecek o kadar söz var ki. Üstadın; “Bil ey nefsim!” diye kendisinden başlaması gibi, evvela ve daima muhatap nefsimizdir lakin bazen de dayanamayıp çatlatırcasına haykırmak istediğimiz o kadar büyük haksızlıklar, keyfilikler, saçma tavırlar oluyor ki, “söylesem tesiri yok, sussam gönül razı değil” deyip avazımızı aleme salıveresimiz geliyor.

Tekbirin yüksek sesle söylenmesi gibi içinizdeki duyguları doğru ve kontrollü patlatmak önemli.

Neyse haydi bağıralım o........

© Doğruhaber