İblis, Hz. Âdem ile Hz. Havva’yı aldatmak için geldiğinde kendisinin nasihat edici olduğuna yemin etmişti.

“Ve: 'Gerçekten ben size nasihat edenlerdenim' diye yemin de etti.” (A’raf 21)

Şeytan, insan fıtratındaki nasihate olan açlığı, ilgiyi ve itibarı biliyordu. Yine insandaki, nasihat edenin yalan söylemeyeceğine dair saf ve temiz inancı da biliyordu. Ve henüz Hz. Âdem ile Havva, güvenilir (emin) olmayan biriyle karşılaşmamışlardı. O yüzden İblis, güvenilir olduğunu söylemeye ihtiyaç duymadı.

Sonrasında yeryüzünde en hızlı tükenen ve ancak ilâhi müdahaleyle doldurulan kıymet güven oldu.

Peygamberler (asm), kavimlerine kendilerini takdim ederken hep şunu söylediler:

“Ben sizin için güvenilir bir nasihatçıyım.” (A’raf 68)

“Doğrusu ben size gönderilmiş güvenilir bir elçiyim.” (Şuara 143)

Ve Allah Resulü (sav)’de bu güvenilirlik beyanı O’nun dilinden değil, bizzat muhataplarının dilinden geldi: “Muhammed-ül Emin”

Ve bağlılarını da öyle yetiştirdi: “Müslüman, dilinden ve elinden güvende olduğu, mü’min de insanların malları canları hususunda, kendisine güvendiği kişidir.” (Tirmizi)

“Çevresindeki kişilerin kendisinden emin olmadığı kişi cennete giremez.”........

© Doğruhaber