Adalet Bakanı Tunç, geçen günlerde uzun süredir üzerinde çalışılan Aile Arabuluculuğu Sisteminden bahsetti. Detayları altı ay önce biliniyordu ama herhalde farklı çevrelerin tepkileri hesaba katılarak yavaş ilerlendi.

Uzlaşı mefhumundaki pozitif çağrışım; resmi, katı ve duygusuz mahkeme süreçlerinin soğukluğuna karşı sıcak ve sivil bir çözüm gibi algılanmış olacak ki toplum uzun süredir farklı alanlarda devam eden bu uygulamayı benimsedi.

Ve bu uzlaşılarla yargının yükü hem büyük oranda hafifledi hem de adaletin olmazsa olmaz en büyük önceliği olan “hızlılık” şartına da kısmen ivme geldi.

Peki arabuluculuk veya uzlaşı denilince ilk akla gelmesi gereken konu, aile anlaşmazlıkları iken neden bu konuda devreye alınmadı?

Bir kere iktidara gelen en İslamcı (!) tiplerin bile neredeyse tamamının kısa süre içinde Kemalizm’in sadık bir neferine dönüştüğü mevcut tabloda, aile geçimsizliklerinde Kur’an temalı çözümlerin neden dayanak kabul edilmediğini sormak biraz abes olur.

İkincisi de kâğıt üzerinde vazgeçilmişken bir çok maddesi en acımasız biçimde yürürlükte olan İstanbul Sözleşmesinin, barıştırma ve arabuluculuğu reddetmesi.

Neydi o Âyet-i Kerîme: “Eğer karı kocanın........

© Doğruhaber