İlkokula bir sonbahar günü başladım. Hava ülke geneline göre sıcak, bölge ortalamasına göre ise sıcaklık azdı. Siyasi atmosfer olarak dondurucu soğuk, karakış sonrası kuru bir ayazdı. Darbecilerin postalları ülkenin her yerini karaya boyamışken memleket havası daha nasıl olabilirdi ki?

Netekim, 12 Eylül Cuma günü darbe olmuş, her evden olmasa da ortalama her üç beş evden birinde gözaltına alınan ve haber alınamayan birileri vardı. Aylar öncesinde sokakta kim vurduya gidenlerin hesabını soracak babayiğidi toplum mumla arardı. Zaten cılız ses çıkaran da kodesi boylardı.

Bu yıkıntılar arasında ve bu vakadan tam üç gün sonra okula başladım. Retorik bir girişle “büyük umutlarla okula başladım” dememi bekler okuyucular ancak büyük umutlar yaşadığım coğrafyanın tabiatına aykırıydı. İki dağ arasında sıkışıp kalmış bir köyde insanın ne kadar büyük umutları olabilir ki? Neyse benim yaşımdaki herkesin yaptığı bir eylemi yaptım ve okula başladım. Yani olağan bir ritüelin icrasından başka bir şey değildi okula başlamam. Üçüncü el bir siyah önlük ve yaka, kullanımdan düşmüş bir kalem ve sayfaları buruşmuş bir defterle başladı serencamım. Bir Kürt olarak her gün sabah “varlığımı Türk varlığına armağan ediyordum” ancak “armağanın”........

© Doğruhaber