Βράδυ, στο 51ο φεστιβάλ της ΚΝΕ- Οδηγητή. Συναυλίες, εκθέσεις, βιβλία· φαγητό και πολιτικές κουβέντες: Από την Παλαιστίνη μέχρι τα Τέμπη. Aπό τον ΟΠΕΚΕΠΕ μέχρι την απεργία πείνας του Πάνου Ρούτσι και την οργάνωση της απεργίας την 1η Οκτωβρίου. Μέσα σε αυτό το πολιτικό και πολιτισμικό γεγονός- ανάσα σκέψης απέναντι στο απολιτίκ και μονότονο πλαίσιο της εποχής μας- εκτυλίχθηκε μια σκηνή που συνοψίζει σε μια στιγμή τους στίχους του Μπρεχτ: «Στρατηγέ, ο άνθρωπος είναι χρήσιμος πολύ./Ξέρει να πετάει, ξέρει να σκοτώνει./Μόνο που έχει ένα ελάττωμα: Ξέρει να σκέφτεται//.

Ενώ την εβδομάδα που πέρασε ο παντοτινός «σερίφης» της πρεσβείας- μία είναι πρεσβεία, άντε δύο, μαζί με αυτή στο Ψυχικό- στοχοποιούσε ακόμη μια φορά τους Ρομά, ξερνώντας πάνω τους όλο τον ρατσιστικό οχετό της εκσυγχρονιστικής πασοκίλας, ένα έφηβο αγόρι με φωσφορίζοντα μπαλόνια στα χέρια του αποδείκνυε ότι η ντροπή στον άνθρωπο δεν είναι η καταγωγή, αλλά τα πολιτικά καταγώγια υπουργών και βουλευτών που δεν διστάζουν να στοχοποιούν και να επιτίθενται εκ νέου σε μία κοινωνική ομάδα προς άγρα ακροδεξιών ψήφων.

Ήταν τούτο το αγόρι που όταν βρέθηκε έξω από το «σπίτι της Γάζας» , την συγκλονιστική εικονική αναπαράσταση των ισοπεδωμένων κατοικιών στον μαρτυρικό παλαιστινιακό θύλακα, θέλησε να μπει μέσα, να δει τι συμβαίνει. Στο πίσω μέρος αυτού του ιδιότυπου «σπιτιού» ένας αναλυτικός πίνακας αποκάλυπτε τα ορόσημα της στρατηγικής συνεργασίας Ελλάδας–Ισραήλ, φανερώνοντας το ποιόν αυτής της σχέσης........

© Documento