Αγιασμός και προσευχή κι ευλόγησον, Κύριε, πρώτη μέρα στο σχολείο. Όλοι μας συγκεντρωμένοι πάλι μετά τις διακοπές, μαυρισμένοι, ξεκούραστοι και χαρούμενοι , μακριά από την καταπίεση και το εξοντωτικό στρες του σχολείου, τιτιβίζοντας στον αυλόγυρο προσπαθούμε να ρίξουμε τις έγνοιες μας στο γιαλό και να χαρούμε αυτό που ζούμε εκείνη τη στιγμή.

Το ξαναντάμωμα με τους συμμαθητές μας, το μελλοντικό ξεφάντωμα στα διαλείμματα και στην τάξη, τη συμπόνια και τη συμπαράσταση στις δύσκολες στιγμές όταν φυσάει Τραμουντάντας, τη φιλία, τον έρωτα, την αναπόφευκτη απομόνωση άπειρες φορές, την ανεμελιά και ξενοιασιά των περιπάτων και των εκδρομών, την αντιπαλότητα για το ένα τίποτα μέσα στην τάξη, ακόμη και το bullying και τη βία πολλές φορές, την καθιέρωση και την αποδοχή μέσα στο χώρο το δικό μας κι όλα αυτά τα όμορφα που ζούμε εμείς τα νέα παιδιά αποκομμένοι από τη μια από το χώρο των μεγάλων αλλά και τόσο αδιάσπαστα συνδεδεμένοι κι εξαρτώμενοι από αυτούς από την άλλη. Το βάσανο και η οργή μας αλλά και το αποκούμπι, το απάγκιο, το ακούμπισμα, το στήριγμα μας σε δύσκολους καιρούς. Αλίμονο σ’ αυτούς που δεν το έχουν!

Το κουδούνι διακόπτει την τρυφερή μας συνύπαρξη κι εμείς βαρύθυμοι κινάμε για να συγκεντρωθούμε μπροστά στο παπά που καταϊδρωμένος μόλις κατέφθασε γιατί πρέπει να προλάβει δύο τρία άλλα σχολεία της περιοχής. Παρατασσόμαστε μπροστά από το ματσάκι το βασιλικό και το δοχείο με το νερό περιμένοντας την ευλογία του ύδατος πρώτα και μετά το “βάπτισμα του πυρός”, ένα ντουσάκι δηλαδή με το ματσάκι το βασιλικό για να επέλθει η ποθητή φώτιση κι η ηρεμία στις ψυχές μας. Αμήν!

Για να φύγει με άλλα λόγια, ο σατανάς από μέσα μας και να μας προστατεύουν όλα τα φωτεινά αγγελάκια του ουρανού ώστε να έχουμε πρόοδο κι ευημερία, όπως λένε κι οι πολιτικοί μας. Σιγά σιγά προσέρχονται ένας ένας κι οι καθηγητές μας, οι περισσότεροι παλιοί, τους ξέρουμε, τους δοκιμάσαμε στο πετσί μας και στις αντοχές μας και μαζί μ’ αυτούς, πρώτος στη σειρά ο διευθυντής του σχολείου, κι αυτόν τον έχουμε δοκιμάσει και τον έχουμε πλήρως αποδεχτεί.

Τι τυχεροί είμαστε που τον έχουμε! Γιατί γνωρίζει πώς να κουμαντάρει όλους μας τελικά, εμάς τους αγγελοδιαβόλους, τους καθηγητές, τους γονείς μας που προσέρχονται σπάνια ή ποτέ για να ενημερωθούν για την πρόοδο μας, τους τοπικούς φορείς και παράγοντες που προσπαθούν να λειτουργήσουν για το καλό του σχολείου μας και πάει λέγοντας. Ωραίος ο τύπος, ως και μπάλα παίζει μαζί μας. Είναι νέος, όπως είπαμε, τουλάχιστον έτσι δείχνει και με μια φλόγα ο άτιμος, όχι σαν τους άλλους τους ετοιμόρροπους που καταρρέουν στην πρώτη κοσμοχαλασιά.

Ντύνεται πολύ τρέντι, με κάτι παντελόνια τύπου σαφάρι με τσέπες στα πλαινά, με ριχτά πουκάμισα ή τύπικα μπλουζάκια που μάλλον σε μας θα ταίριαζαν, αλλά του πάνε του άτιμου γιατί είναι ομορφάντρας, τουλάχιστον αυτό βλέπουμε στα μάτια των πεταχτών νεαρών καθηγητριών μας αλλά και των μεστών που ντύνονται σα μούμιες καλόγριες, κοινώς κιτσαριά και δεν αντέχονται στην τάξη.

Εκτός φυσικά από την αγγλικού μας που είναι απίθανα ντυμένη, αναδεικνύοντας ένα ωραίο νεανικό κορμί κάτω από εφαρμοστά τζινάκια και ακριβοπληρωμένα φιρμάτα τοπς ή πάλι τέλεια νεανικά συνολάκια, με ένα μαλλί μακρύ κι αστραφτερό, που περίτεχνα πότε δένει, πότε γέρνει, πότε ανέμελα αφήνει κι όταν περνάει δίπλα μας το διακριτικό άρωμα της διαχέεται κι εισχωρεί μέσα στις εφηβικές μας καρδιές και γι’ αυτό όλοι μας θέλουμε να βρισκόμαστε κοντά της, να την ακουμπάμε, να την νοιώθουμε γιατί την βρίσκουμε πολύ του γούστου μας αλλά και του επιπέδου μας.

Θα επανέλθω σ’ αυτήν την καθηγήτρια αργότερα, άλλα ξεκίνησα να λέω και σ’ άλλα με οδήγησε ο νους μου. Ξεφεύγω πολλές φορές, έτσι μου λένε κι οι καθηγητές μου, χάνομαι και ταξιδεύω όταν δεν μου αρέσει κάτι και πετάω στα ουράνια, βρίσκομαι ξαφνικά στους αιθέρες κι ακουμπάω τα σύννεφα, ή ξαπλώνω καλλίτερα σ’ ένα από αυτά κι αφήνω τη σκέψη μου να ταξιδεύει και τις έννοιες μου να γίνονται ένα με το απέραντο γαλάζιο του πλάνητα ουρανού που δεν τον χορταίνω ποτέ.

Τι έλεγα λοιπόν, ότι ο διευθυντής μας ποτέ δε φορά κουστούμι παρά μόνο σήμερα λόγω της επετείου και δεν του πάει καθόλου μα καθόλου, σα γιάπης νεκροθάφτης μοιάζει αλλά δεν μπορώ να μην του αναγνωρίσω το κιμπαριλίκι. Μακεδόνας λεβέντης είναι ο άτιμος, δύο μέτρα ψηλός, μελαχρινός σαν να προέρχεται από γενιά γύφτων κι έχει κάτι μάτια μαύρα σαν κάρβουνο που άμα θυμώνει βγάζουν αστραπές κι εμείς τα κάνουμε........

© Documento