1–7 Ekim tarihleri arasında kutlanan Camiler ve Din Görevlileri Haftası, bir kez daha sessiz bir takvim yaprağı gibi hayatımızdan geçti. Pek çoğumuz mahallesindeki camiye ya da Kur’an Kursuna uğrayıp, yıllardır aynı mihrapta aynı kursta mesai mefhumu gözetmeden hizmet eden din gönüllüsü arkadaşımıza "Haftanız hayırlı olsun" bile demeden bir haftayı daha geride bıraktık. Oysa bu haftanın amacı, camilerin taş mimarisinden ziyade toplumun manevi mimarisini inşa eden gönül insanlarını hatırlatmaktı.

Camiler, tarih boyunca Müslüman toplumların hem ruh merkezleri hem de toplumsal dayanışmanın en güzel şekilde yaşandığı mekanlar olmuştur. Tarihsel sürece baktığımızda İslam medeniyetinde cami, sadece ibadet mekanı değil aynı zamanda siyasi, sosyal, kültürel ve eğitim merkezi olmuştur.

Türklerin İslamiyet’i kabul etmeleriyle birlikte cami, devlet düzeninin ve toplumsal birliğin temel taşı haline gelmiştir. Camiler medreselerle iç içe bir yapıya sahiptir. İmam hatipler, sadece namaz kıldıran kişi olmayıp aynı zamanda okuma-yazma öğreten, vaaz eden, halkı bir araya getiren şahsiyetlerdir.

Anadolu Selçukluları döneminde “ulu cami” kavramı ortaya çıkmış, her şehirde devletin idari merkezine yakın bir büyük cami bulunmuş, burada hutbeler doğrudan sultanın adına okunmuştur. Bu, hem dini hem siyasi anlamda imamın devletin bir temsilcisi olduğunu da göstermektedir. İmam hatipler, halkın içinde “alim” kimliğiyle yer almış “cemaatin gönül rehberleri” olmuşlardır.

Osmanlı Devleti’nde ise camiler, ilim, irfan ve adaletin merkezleri olarak işlev görmüştür. Her büyük caminin........

© Diyanet Haber