Çocukluğumuzdaki bayramları yad ediyoruz ara sıra. Diyoruz ki; ah o eski bayramlar… Bayram öncesinde alınıp başucumuza koyarak uyuduğumuz bayramlık ayakkabılarımızdan dem vuruyoruz. Heyecanla uyandığımız bayram sabahlarından. Kapı kapı dolaşıp topladığımız bayram şekerlerinden ve harçlıklarından. Tüm ailenin bir araya geldiği bayram sofralarından… Muhabbeti damla damla sağalttığımız o anlardan…

Neredeyse her bayram yaptığımız geçmişi yâd etme seremonimiz arasında bir husus daha düştü bu bayram zihnime. Çocukluğumuzdaki camiler…

Hangimize sorsak iyi kötü bir anımız vardır camide. Kimimiz bir rahle mesabesinde Kur’an’la tanıştığı günü unutamazken kimimiz dedesinin yanında saf olup durduğu anları hatırlayıp duygulanır. Kimimiz de annesiyle birlikte bir mübarek gecede ziyaret ettiği camiden çıkışta sunulan ikramları, hediyeleri hatırlar yüzünde oluşan bir tebessümle.

Camiler cem eder, bir araya getirir insanları. Mümin olmanın huzurunu yaşatan mekanlardır. Hele de çocukken geçmişse insanın yolu camiden ve biriktirmişse orada güzel anılar, işte o zaman cami bir bayram sabahı heyecanıyla koştuğu yer oluverir her yaşta insanın.

Seminerlerim vesilesiyle ziyaret ettiğim ya da yürüttüğümüz projeler aracılığıyla gözlemlediğim neredeyse her camide, yukarıda anlattığım o güzel anıları biriktiriyor çocuklar ve gençler. Birbirinden kıymetli hocalarımız öyle anlamlı bağlar kuruyorlar ki onlarla. Bir bakmışsınız kıyama durmuşlar huzurda, bir bakmışsınız top oynuyorlar bahçede kalpleri çocuklarla birlikte hızlı hızlı çarparak.........

© Diyanet Haber