“Dijital gerçekçilik” denilen olgunun egemen olduğu ortamda yön gösterici bir alet olarak pusula, işlevselliğini kaybetti. Sabitesi olarak “Kuzey Kutbu “nu esas alan pusula, kirletici ve etkileyen gereksiz etkileyicilerden ötürü manyetik bir sersemliğe maruz kaldı. İnsan da yön tayin ederken maruz kaldığı kakofonide, sabitesini kaybettiği için insanı davet edeceği mecrayı veya işaret edebileceği yönü, neye nispetle niçin işaret ettiğinden emin olamıyor, gürültüye tabi olup kent soylu ukalalıklarında kentin atık sularında kulaç atıyor.

Günümüz insanı maruz kaldığı dijital sarhoşluk, bencil cehalet, ideolojik dayanışmanın oluşturduğu güç vehmiyle ilahi ve insani hakikatin sınırlarını kaybetti. Ait olduğu ve yaşadığı dünyada insan; değer, sınır ve ilahi pusulasını ve tevarüs ettiği geleneği yitirdiği için doğduğu topluma yabancılaştı ve sersemledi. İrade, akıl ve yönlendirici fikri sabitesini yitiren insan, dijital öğretinin algı uzmanlarına teslim olarak gönderilerini yeniden etrafına servis ederek yalan/algı halkasını genişleterek ürettiği vehimlere inanmaya ve onları sabite hâline getirmeye başladı.

İki asırdır bilgi edinme kaynakları, öğrendiklerini değerlendirme referansları, bilgi tasnif teorisi, hayatı biçimlendirme stratejisi, alıntılama ve atıf verilerinin tamamı Batılı. Açık bir ifade ile aileden değil ve kitsch! (Türkçede gayrimeşru nesep tarifi için kullanılan ifadeyi bunun yerine koyabilirsiniz.) Ait olduğu sabitelerden, kültür ve medeniyetten kopan Türkiye, düşünme biçimini, bilgi üretme kaynaklarını, iletişim ve diyalog imkânlarını da kaybetti.

Müslümanlar ve Müslüman dünyanın ayırt edici vasfı; evrensel ve kozmopolit bir anlayışla insanlık ve insanlık........

© Diriliş Postası