Bugün elli yaşı geride bıraktım.
Bu dünyada yarım asrı tamamladım.
Ne bir zafer çığlığı atıyorum ne de geçmişe dönüp kendimi alkışlıyorum. Sadece duruyorum. Nefes alıyorum. Ve ilk kez bu kadar sakin bakıyorum arkama.

Hayat bana şunu öğretti: İnsan, en çok gürültüden uzaklaştığında kendini duyar.
Bugün duyduğum şey; büyük hayaller değil, küçük gerçekler.

Güzel bir ailem var.
Eşim, çocuklarım, kedilerim…
Bir evin içinde çoğu zaman kelimelere bile ihtiyaç duymadan anlaşabildiğim bir hayat.
Artık çok şey istemiyorum.
Huzurum bozulmasın, ağzımızın tadı kaçmasın…
Gerisi gerçekten teferruat.

Pişmanlıklarım var mı?
Hem de çok.
Ama içlerinde biri var ki hepsinden ağır, hepsinden yakıcı:
Aileme yaptığım haksızlıklar.

Hayatın telaşı, geçim kaygısı, öfke, yorgunluk, yanlış öncelikler…
Bazen en güvende sandığımız insanları incitiyoruz.
“Nasıl olsa anlarlar” dediğimiz yerden en derin yaraları açıyoruz.
Ben de yaptım.
En büyük yanlışı, en çok sevdiklerime karşı yaptım.

Bu satırların tam ortasından, hayatımın en zor günlerinde beni ayakta tutan kadına bir selam göndermek istiyorum.
........

© Diriliş Postası