Bazı sanatçıların yeni yapıtlarını özlersiniz.

Heyecanla beklersiniz.

Hayatınızın köşelerine nasıl dokunacak; kendinizle ya da yaşamla ilişkilerinizi nasıl temize çekecek, merak edersiniz.

Ferzan Özpetek benim için böyle bir sanatçıdır.

‘Elmaslar’ filmine de böyle bir beklentiyle gittim.

Ama bir hafta sonu, böyle güzel bir yapıtı sinemada beş kişiyle izlemek hüzünlüydü.

Film 1970’lerin Roma’sında bir terzihanenin odalarında ve bahçesinde geçiyor. Işık, dikiş, aşk, şarkılar ve sessizlikler arasında yükselen, kadın emeğinin ve dayanışmasının hikayesi…

Ferzan Özpetek çoğu zaman olduğu gibi güçlü bir kozmos ortaya koyup sonra onu seyirciyi içine alan bir mikro-kozmosla yeniden yapılandırarak katmanlar arasında özgür bir salınım sunuyor.

Kadınlara dair bu çok sesli film, belki de Ferzan Özpetek’in son birkaç filmi içinde en iyisi… Hatta kendi hikayesinin yeniden yükselmesi…

‘Diamanti’ Özpetek’in gençlik ve asistanlık dönemlerine bir saygı duruşunda bulunurken 15’inci uzun metrajlı filmine gelene kadar birlikte çalıştığı bütün kadın oyunculara da teşekkür eden bir öykü içeriyor.

Yönetmenin kendi sözleriyle: “On yıldır sadece kadınlarla film yapmak istiyordum… Bir terzi atölyesinde ışık, renk, detay hastalığı olan ustalar arasında büyüdüm.” Bu bakış açısı terzihaneyi yalnızca bir mekân değil, filmin öyküsünün merkezi haline getiriyor.

İki kız kardeşin sinema ve tiyatro kostüm atölyesi olarak........

© Diken