Suyolları, geçitler, köprüler, uçurumlar ve koca bir coğrafyanın ürettiği türküler, masallar, destanlar sırf konfor ve kolaylık iddiasıyla yok ediliyor. Eğer suyolları olmasaydı Akdeniz dünyasının öbür ucunda oynanan bir çocuk oyununun Torosları aşıp Anadolu içlerine ulaşması da mümkün olmayacaktı. Suyolları olmasaydı, bugün halen Akdeniz kentlerinin düğünlerinin olmazsa olmazı halinde varlığını sürdüren Cezayir türküsü kulaktan kulağa taşınmayacaktı. Ekmekten tuza, dilden gönüle, düğünden bayrama, Hacı yağından lavantaya; ‘Avrupa sürmüş’ yârin ensesinin güzel kokusuna uzanan bir yaşam aktarımının öyküsü suyollarında saklıydı.

Çoğu öykü coğrafyanın çıkınını hiç açamadan yitip gitti…

Karstik yapısından dolayı bir tür sular kenti olan Antalya Türkiye’nin bütün içilebilir sularının yaklaşık yüzde 7’sine ev sahipliği yapıyor. Kaledran Çayından Eşen Çayına kentin doğu ve batı sınırlarını iki nehir belirliyor. Kuzeyindeki dağlık coğrafyadan Akdeniz’e inen ulu nehirler Antalya’nın verimli ovalarını yarattı. Kaledran, Hacı Musa, Bıçkıcı, Alara, Manavgat, Köprüçay, Aksu, Düden, Karaman Çayı, Göksu, Boğaçay, Sarısu, Ağva, Alakır, Akçay, Demre Çayı ve Eşen Çayı dışında onlarca irili ufaklı dere Antalya’nın Toroslardan aldığı can sularıdır.

Birçoğu HES’lerle, göletler ve barajlarla kelepçelenen bu sular artık eskisi gibi Akdeniz’e organik besin taşıyamıyor. Kaynağını aldığı dağların vahşi madencilikle, mermer ve taş ocaklarıyla delik deşik edilmesi yüzünden kimi yerde Boğaçay gibi heyecanlı ve hırçınca, kimi yerde ise Aksu gibi süzüle süzüle, kıvrıla kıvrıla Akdeniz’e inen sular enerjisini yitirmiş durumda.

Bir suyun enerjisi, yalnızca o sudan elektrik üretilmesi ya da kanallara alıp bağ-bostan sulanmasıyla ölçülmez. Bu kentin sularının enerjisi Davraz’ın Akdağ’ın, Dedegöl’ün, Taşeli Platosu’nun zirvelerine düşen kar tanelerinin; ulu ardıçların, sedirlerin, Torosların heybetli köknarlarının, karaçamlarının dallarında eğleşen kar tanelerinin enerjisidir aynı zamanda. Kurutulan Kestel........

© dibace.net