İnsan, yaratılışı gereği sosyal bir varlıktır. Yalnız yaşayamaz; düşüncesini, duygusunu, emeğini, hayatını başkalarıyla paylaşmaya muhtaçtır. Bu paylaşımın huzurlu, yapıcı ve sürekli olabilmesi ise sağlam bir ilişki düzenine bağlıdır. İnsan ilişkilerinin temelini ise saygı, sevgi ve güven oluşturur. Bunların eksik olduğu ilişkilerde ise zamanla hakaret, nefret ve ihanet boy göstermeye başlar.

Saygı, insanı insan olarak görmek ve onu varlığıyla kabullenmektir. Kişinin fikirlerine, tercihlerine, sınırlarına ve duygularına değer vermektir. Saygı varsa, iletişimde ses tonu bile ölçülüdür.
Kimse kimseye üstten bakmaz, alttan da

ezilmez. Saygının olmadığı ilişkilerde ise küçümseme, aşağılamalar, sözlü ve fiziksel hakaretler yaygınlaşır. Bu durum, ilişkiyi çatışma zeminine çeker.

Sevgi, insanları bir arada tutan içten bir bağdır. Karşılıklı iyi niyet, fedakarlık, anlayış ve şefkat üzerine kurulur. Sevgi; ilişkiye can verir, sorunları yumuşatır, hataları bağışlatır. Sevgi olmayan bir ilişkide ise insanlar birbirini yük gibi görmeye başlar. Zamanla kırgınlıklar büyür, öfke ve nefret kök salar. Nefretin hakim olduğu ilişkilerde bağlar çözülür, kalpler uzaklaşır.

Güven, sözün geçerliliğine, niyetin doğruluğuna ve sadakatin varlığına duyulan inançtır. Güven varsa insanlar kendilerini emniyette hisseder, içlerini

açarlar. Güvenin olmadığı yerde şüphe, kıskançlık, kontrolcülük ve huzursuzluk baş gösterir. Nihayet; güven kaybı oluşur, bu durum ihanete zemin hazırlar. Bir ilişkide güven........

© Denge