İnsan, ömrü boyunca yüzlerce kişiyle tanışır, onlarca ilişki kurar ama kalbinde yer eden insan sayısı çok azdır. Çünkü her yakınlık bir maliyet, her dostluk bir emek, her ilişki bir sınavdır. Uzaklaşmak ise çoğu zaman “kendiliğinden” değildir; bilakis zorunlu bir gerekliliktir. Bir kimseden uzaklaşılıyorsa mutlaka bir sebebi vardır. Çünkü insan boşu boşuna kırmaz kendinden bir parça gibi gördüğü bağı. Fakat bağlar kopuyorsa, kendi içinde bir haklılık taşır. Bazı insanlar vardır, göründüğünden başka, söylediğinden farklı, hissettirdiğinden uzak bir yapıya sahiptir. İlk görüşte anlaşılmayan bu karakter, zaman içinde davranışlarından, üslubundan, vefasından ve dürüstlüğünden kendini ele verir. İşte o noktada insan, kendisini muhafaza etmek için mecburen mesafe koyar. Mesafe; çoğu zaman korunmanın adıdır, uzaklaşmak ise; kendini kurtarmanın zaruri yoludur.

Sözün eskisi yenisi olmaz; hakikatin dili aynı kalır. “Bir kimseden uzaklaşmanın mutlaka nedenleri vardır.” Zira insan kimi zaman ahmakla karşılaşır; düşüncesi dardır, sözü ağırdır, vicdanı çalışmaz. Ahmak insanla yakınlık, insanın kendi kalbini yorup kendi aklını zayıflatır. Zira ahmak iyilikten anlamaz, kötülüğünü bilmez, yaptığı zararın farkında bile değildir. Böyle birinden uzaklaşmak bir kayıp değil, aksine selamettir. Kimi zaman da insan, ahlâkını satmış kimselerle karşılaşır. Sözü........

© Denge