Bazı insanlar dürüst olamazlar; çünkü gururları izin vermez. Gerçek güç; hatasını kabul edebilmekte ve doğrunun hatırına egosundan vazgeçebilmektedir. Gurur; insanı önce kör eder, sonra yalnız bırakır. Kur’an-ı Kerîm, bu duygunun insanı nasıl bir uçuruma sürüklediğini defalarca anlatır. Çünkü gurur, sadece bir kibir duygusu değil; Allah’a karşı bir isyandır.

Yüce Allah; “Yeryüzünde böbürlenerek yürüme! Çünkü ne yeri yarabilir, ne de dağlara erişebilirsin.” (İsrâ, 37) buyurmaktadır. Bu ayet, insanın haddini bilmesi gerektiğini hatırlatmaktadır. Zira kibir; yaratılış gayesini unutturan bir hastalıktır. Kendini ilahlaştıran, gücünü ilahî kudretin önüne koyan herkes, tarihte aynı akıbeti yaşamıştır.

Bir zamanlar Şeddad vardı ve cennete benzeyen bir şehir kurmak istedi. “Adn Cenneti” adını verdiği bu şehri kendi kudretinin sembolü sanarak Rabbine meydan okudu. Ama o ihtişamlı sarayına girmeye ömrü yetmedi. Gururuyla övündüğü zamanda, azrail canını aldı. Allah c.c. ona cenneti değil, cehennemi gösterdi.

Nemrut da aynı yanılgıya düştü. Hz. İbrahim’i (a.s.) ateşe attırırken aslında ateşin sahibine meydan okuyordu. “Ben de diriltir ve öldürürüm.” diyerek Allah’a eş koşmuştu. Ama bir sivrisinek, onun burnundan girip beynine yerleşti ve........

© Denge