Vefa mı, cefa mı...? Doğum yaptıktan sonra, dişi akrep yavrularını sırtına alır. Ve bu yavrular, en ufak bir tereddüt bile göstermeden onun etini yemeye başlar. Dişi akrep, ne kadar güçlü olursa olsun, karşı koymaz, çırpınmaz. Sessizce katlanır, kendi bedenini bir fedakarlık olarak sunar. Yavaş yavaş gücü tükenir. Artık ilerleyemez hale gelir, fakat yavruları artık kendi başlarına yürüyebilecek güce ulaşmışlardır. Ve yürüyebildikleri an, dişi akrep son nefesini verir; kendinden geriye ne varsa, hepsini onlara vermiştir. Böylece kendi hayatı, çocuklarının hayatında eriyip yok olur.

Bugün, birçoğumuz o akrebe benziyoruz. Doğduğumuz andan itibaren, ebeveynlerimiz gece gündüz demeden mücadele ediyor; konforlarından, isteklerinden vazgeçerek bize eğitim, barınak, giyecek ve yiyecek sağlıyorlar. Ne var ki, büyüyüp kendi ayakları üzerinde durmaya başlayan pek çoğumuz, bizi taşıyan o elleri unutuyor. Kendi hedeflerine kapılıp, anne babalarının yaşlanışına sırt çeviriyor, arkalarına bile bakmıyorlar. Oysa hayat, er ya da geç, onları da bugün ebeveynlerinin bulunduğu o noktaya getirecek. Bir çoğumuz ebeveyn durumundayız zaten. Akrep misali hayatı görüyoruz.

Cenab-ı Hâk bizlere şöyle buyuruyor. “Deki; Allah’ım sen mülkün ve otoritenin sahibisin! İstediğin kimseye mülkü ve otoriteyi verirsin, istediğin kimseden mülkü ve otoriteyi çekersin, istediğin kimseye izzet verirsin, hayrın tümü senin elindedir.” (Âl-i........

© Denge