Aspaldi honetan badabil halako korronte ezkorra gure herrian, dena ezbaian jarri eta iraultzeko asmoa erakusten duena, ezerk ez omen duelako funtzionatzen. Esan bide da etorkizunaren giltzarri izan behar duten gazteek ere ilusioa galdu dutela, itota sentitzen direlako, euren galderei inork ez omen dietelako erantzuten. Gainera, gure herria munduan gertatzen ari denaren isla izanik, sarritan entzuten dugu mundua nahiz gizartea gaixorik dagoela.

Ziklo amaiera heldu ote da orduan? Ez dugu ukatuko, ezta baieztatuko ere. Nolanahi ere, behar-beharrezkoa dugu gogo berria. Gogo berria, bere sasoian Lizardik adierazitako euskal pizkundea berriro eragiteko, haren hitzetan asaben lorea bildu eta elkarrekin gure sukaldea goritu eta Aberri bidea egiteko. Gogo berria, Euskadi berriarentzako.

Ez gara isolatuta bizi, mundu osoan gertatzen denak baldintzatzen gaitu. Horrela izan da beti. Hala ere, itsasoa, batzuetan, bare, eta, besteetan, zakar, ageri ohi zaigun bezala, garaiak ere horrelakoak izaten dira. Bada, gure garaia zakar dabil.

Zakar dabil berriro ere, historian hainbestetan gertatu izan den bezala, pertsona erdigunetik kendu eta baztertu delako. Pertsona orori datxekion duintasuna ukatzean gertatzen da hori, duintasun horri zor diogun begirunea galtzen denean.

Ekonomia, ekologia, zientzia, teknologia, politika… behar-beharrezkoak ditugu den-denak, baina pertsona erdigunean jarri ezean zeharo desitxuratzen dira eta gizateria hondamendira eramateko baino ez dute balio.

Pertsona erdigunetik baztertu da mundu osoan, baita gurean ere.

Jainkotu eta ahalguztidun bihurtuta, erabateko askatasunean, inolako mugarik gabe, gizateriak ez ditu errespetatu naturaren arauak eta arriskuan jarri du munduaren etorkizuna, gure izatea. Aurrerapenaren eta garapenaren izenean naturaren baliabideak neurririk gabe ustiatu ditu eta miseriara, heriotzara kondenatu milioika pertsona. Energia sortzeko baliabideak, ura, elikagaiak, aurrerapenerako ezinbestekoak diren lehengaiak…

Arraroa egiten zaigu........

© Deia (Tribuna Abierta)