Türkiye iki kutuplu bir siyasete mahkum kaldı. Bir tarafta AKP ve iktidar partisi odağında siyaset üreten Cumhur İttifakı bloğu, diğer tarafta ise 6’lı masanın diğer 5 üyesini yutarak muhalefeti kendi bünyesinde toplayan CHP’e var. Türk siyasi hayatı son çeyrek asırda ciddi ölçüde dönüştü. Bu istenmeyen sonuç bir ölçüde bahsi geçen bozulmanın yansıması.

Öncelikle siyasi tercihlerin siyasi akımlarla ilgisi azaldı. Dünyadaki hakim eğilime paralel bir şekilde ideolojiler ve davaların siyasi davranışı yönlendirme gücünün bir hayli sınırlandığına tanıklık ettik. Büyük anlatıların çöküşü siyaseti yumuşattı. Artık çok az kişi bir fikri ölümüne savunuyor. Ama ideolojiden arındırılmış siyasetin fazlasıyla pragmatikleştiği de açıkça ortada. Siyasetin halkla ilişkiler etkinliğine indirgendiği, partilerin birbirine benzediği, politik etkinliğin temel motivasyon unsurunun kişisel menfaat haline geldiği bir ahlaksızlık çağını yaşıyoruz.

Tabii Türkiye’de bu eğilimi kesen başka güçlü bir zemin daha var. Siyasetin içinin boşaldığı doğru, ama aynı zamanda yaşam tarzları üzerinden katı bir kamplaşma da var. İnsanlar partilere değil, yaşam tarzlarına oy veriyor. Bu nedenle AKP ile CHP arasındaki oy geçişkenliği neredeyse hiç yok. Hangi yaşam tarzının parçası olduğunuz, desteklediğiniz lidere göre değişiyor.

İktidar bloğunun Erdoğan’ı var. Bu nedenle muhalefet ödünsüz bir şekilde Anti-Tayyipçi. Muhalefetin ise Erdoğan ayarında ikonik bir lideri yok. Ama tabii muhalif kesimlerin lidere ihtiyacı da yok. Atatürk pek çok kişinin gözünde ülkenin kurucu lideri değil, aynı zamanda iktidara duyulan tepkiyi ifade eden siyasi bir ayna. Atatürkçü olmak kendiliğinden bir şekilde siyasi iktidara karşı çıkmak şeklinde yorumlanıyor. En azından pek çok muhalif böyle düşünmekte ve hissetmekte. İzmir Marşının politik bir simgeye dönüşmesi ve Sivil Atatürkçülükteki bu yoğun ve yaygın siyasal sosyolojik........

© Daktilo1984