II. Çözüm Süreci pek çok şeyi etkiledi. Örneğin, ülkenin büyük siyasi aktörleri arasındaki ilişkiler değişmeye başladı. DEM yavaş, ama istikrarlı bir tempoyla muhalefet cephesinden iktidar ile muhalefet arasında daha nötr bir pozisyona doğru kaydı. Bu değişiklik karşısında ana muhalefet partisinin tavrı ise manidar. Ne CHP Kürt hareketinden, ne de Kürt hareketi CHP’den kopmak istiyor. Çünkü seküler, kentli Kürt seçmen CHP’li kitleyle aynı yaşam tarzını paylaşmakta. Bizde uzun süreden beri oylar partilere değil yaşam tarzlarına verildiğinden şaşırtıcı değil bu sonuç. Ama aralarındaki eski sıcaklık da yok. CHP’nin aklı fikri İmamoğlu’nun serbest kalmasında. DEM’in ise İmamoğlu gibi bir önceliği yok.

Kürt hareketi muhalefetten koptu ve Cumhur İttifakına katıldı diyemiyoruz elbette. Çünkü çözüm süreci nihayete ermedi. Kürt hareketi, taleplerinin kamusal siyasette karşılık bulmasını, bazı anayasal ve yasal değişiklikler yapılmasını istiyor. Bahsi geçen ucu açık talep, beklenti ve niyetler listesi realize edilene kadar muhalefeti küstürmeden iktidarla iş ve işbirliği yapma süreci devam edecek.

Partiler dünyasında bunlar yaşanırken kamusal hayat, aydınlar, ideologlar ve politika yapıcıları başka bir mesele üzerine kafa yormakta. Daha çok CHP çevresindeki elitler tarafından dile getirilen ve sağ muhalefetin demokrat çevrelerince de alıcı bulan görüş, çözüm sürecinin bir tuzak olduğu şeklinde. Kürt hareketi isteyerek veya bilmeden Erdoğan’ın tuzağına düşüyor. Barış kavramı ideolojik bir mistifikasyon aracı aslında. Genel olarak Türk tipi başkanlık sistemi, özel olarak ise AKP ile CHP arasındaki şiddet dolu ilişki Türkiye’yi hızla demokrasiden uzaklaştırmakta. İktidar tarafından yarışmacı-liberal demokrasinin tasfiye edildiği bir ortamda toplumsal barış ve tanınma siyaseti gibi bir şey olamaz. Kürtlerin katkı sunduğu sürecin iç politikada tek bir kazananı olacak. Atılan her adım Erdoğan’ı bir kez daha seçtirmeye yönelik. Çözüm sürecine şüpheyle bakanların bakış açısı bu yönde. Peki bu argüman kendi........

© Daktilo1984