Ege’nin ortasında bir sabah... Deniz, maviyle gümüş arasında bir sır gibi parlıyor.

Ufuk çizgisi silinmiş, gökyüzüyle deniz birbirine karışmış. Ve tam o anda, uzaktan yelkenler beliriyor. Dağlardan denize inen o tuzlu hava, insanın içini temizliyor, ruhunu yıkıyor. O rüzgâr, sadece yelkenleri değil, belleğimizi de dolduruyor. Dünden bugüne anılarla, çağrışımlarla. O zaman anlıyorum ki Bodrum Cup, bir yarış değil, bir yaşama biçimidir.

Mevsimlerden “Bodrum Cup” mevsimi. 20 Ekim’de kampanya töreniyle başladı. Müdavimi olduğum bu muhteşem olaya bu kez son iki üç gün katılabildim. Bu yazıyı yazarken de yarışlar sona ermek üzere.

Yarışın sonuçlarını spor sayfalarında bulursunuz. Bence yarışın kazananları dostluktu, dayanışmaydı, emekti, özgürlüktü (yelken açmaktan öte özgürlük var mı ki!). Ve doğayla bütünleşen her yarışmacı bence kazandı.

Maximiles Black The Bodrum Cup bu yıl 37. kez gerçekleşti. Teması “Nesillerce” diye belirlenmişti. Harika bir tema. Ama gelin görün ki kimi sponsorların çekilmesi, daha önce açıklanan Bodrum-Leros-Bodrum etabının vize güçlükleri nedeniyle yarıştan çıkarılması, bir de hava koşulları katılımı etkiledi.

Gelelim bu yılın temasına. Öyle ya bu kıyılar nesiller boyu nice uygarlıkları barındırmıştı. Bu dev organizasyonun onursal başkanı ve dinamosu, bu yarışları başlatan Erman Aras “Bodrum Cup”ı bir yarışmanın ötesinde, “kültürlerin,........

© Cumhuriyet