Kuşkusuz ilke terörün olmadığı, gerçekten demokratik bir Türkiye’dir. Demokrasi, erişilmesi ve mutlaka sürekli yaşanması gereken uygar insana yaraşır bir ülküdür. Demokrasi bedelsizdir ama ona kavuşmak ve onunla yaşamak için gerektiğinde bedel ödenir. Ama demokrasiyi uygarlaşarak, çağdaşlaşarak bulmak bedel ödemek değildir.

PKK’nin silah bırakıp teslim olmasının, ülkenin demokrasiden uzak bir rejimle yönetilmesinin yanında hiçbir önemi yoktur. Terör ile demokrasi arasında denklem kurulamaz ve dört işlem (toplama, çıkarma, bölme ve çarpma) yapılamaz. Terör ile demokrasi arasında bir tercih yapılamaz. PKK örgütünün, gerçekten, tam anlamıyla teslim olması, AKP’nin demokrasisiz, özgürlüksüz, eşitliksiz rejiminin pekişmesine katkıda bulunacaksa, istemem, uzak dursun! Çünkü temelsiz ve çürüktür! Çünkü demokrasi, eşitlik, özgürlük ve kardeşlikten yoksun bir rejim zaten şiddet ve terörün folluğudur.

Ancaaak terör her zaman kaba, silahlı, bombalı, sabotajlı olmaz; kibar (nasıl bir kibarlıksa) terörler de vardır. Aslında, teröre “kibar” sıfatını yakıştırmak, densizce bir fantezidir ama neyse... Bir rejimin, vatandaşlarına özgürlük, eşitlik, kardeşlik ve güven vermemesi mayalanmış, köpürmüş ve kemikleşmiş bir terördür.

AKP rejimi ve Erdoğan’ın PKK’den önce Türkiye’nin aydınlık yüzüyle barışması gerekir. Türkiye, AKP ve Erdoğan’ın gâvura karşı bir gaza savaşında kazandığı ganimet değildir. Ama “ganimet” muamelesi yapıyorlar, soyup soğana çeviriyorlar. Yaşamakta olduğumuz AKP düzeni tipik bir barış (?) içinde terör rejimidir! Örneğin Ekrem........

© Cumhuriyet