İsrail’i onlarca yıldır tehdit eden dört ülke vardı: Irak, Suriye, Libya ve İran.

Bu ülkelerin tamamı, diğer Ortadoğu ülkeleri gibi, diktatörlükle yönetilen ülkelerdi. Irak’ta Saddam Hüseyin, Suriye’de Hafız Esad ve Beşar Esad, Libya’da Muammer Kaddafi, İran’da Ayetullah Humeyni, Ali Hamaney ve sözde “seçimlerle” görev başına gelen çeşitli cumhurbaşkanları, İsrail’i tehdit ettikleri gibi, kendi halklarına da zulüm yaptılar.

Ancak bu devletlerin paradoksal bir özelliği de, ABD emperyalizmine karşı direnmeleri ve İsrail’in işgalci stratejilerine karşı çıkmalarıydı.

Saddam Hüseyin başlangıçta ABD ile işbirliği yapan bir devlet başkanıydı. Örneğin İran-Irak savaşında Saddam Hüseyin’in yönettiği Irak, İran’ın karşısında ABD ile birlikte konuşlanmıştı. Ancak Irak’ın Kuveyt’i işgal etmesinden sonra, ABD Irak’ı işgal etme kararı alınca, Irak ABD karşıtı kampta yer almak durumunda kaldı.

Önce Irak, din, mezhep, etnik kimlik üzerinden bölündü. Güneyde Şii Araplar, orta bölgelerde Sünni Araplar, kuzeyde Sünni Kürtler egemen oldu.

Arkasından, “Arap Baharı” yalanı adı altında, Suriye ve Libya, din, mezhep ve etnik kimlik üzerinden bölündü.

Suriye’de kuzeyde Sünni Kürtler, batıda Alevi Araplar, güneyde Sünni Araplar egemen oldular.

Libya ise Sünni........

© Cumhuriyet