Türkiye’de siyaset, yalnızca kurumsal yapıların rekabetiyle değil, aynı zamanda gerçeklik algısının nasıl inşa edildiğiyle de şekilleniyor. Özellikle son on yılda iktidar, yalnızca ekonomik ya da güvenlik politikalarıyla değil, “gerçekliğin anlatımı” üzerinden de bir hegemonya kurmaya çalışıyor. Bu çaba, sadece bir propaganda stratejisi değil; adeta bir “gerçeklik rejimi” inşasıdır.

Artık Türkiye’de yalnızca “ne yaşandığı” değil, “yaşananların nasıl anlatıldığı” da siyasetin temel rekabet alanlarından biri. Özellikle ekonomik gerçeklik ile siyasal söylem arasında açılan mesafe, bu durumun en görünür göstergesi. Geniş toplumsal kesimlerin deneyimlediği yoksullaşma ile iktidarın çizdiği büyüme ve refah tablosu arasındaki çelişki, bizi “posttruth” (gerçeklik sonrası) kavramına yaklaştırıyor.

Post-truth siyasette, kamuoyunun bilgiye değil; duyguya, sadakate ve kimliğe yaslanarak pozisyon aldığı bir zemin oluşur. Bu bağlamda siyasi lider, klasik anlamda bir programın temsilcisi olmaktan çıkıp bir inanç sisteminin odağına yerleşir. Türkiye’de Cumhurbaşkanı Erdoğan etrafında şekillenen politik bağlılık, tam da bu tür bir dönüşümün belirtisidir.

Öyle ki seçmenler kişisel olarak deneyimledikleri ekonomik zorluklara rağmen, “herkesin arabası var, kriz yok” gibi söylemleri benimseyebiliyor.

Bu durumu yalnızca bilgi eksikliğiyle değil; ideolojik inşanın bireyin gerçeklik algısını şekillendirmesiyle açıklamak gerekir. Başka bir deyişle, bu anlatı bireylerin sadece neye inandıklarını değil, neyi gerçek kabul ettiklerini de belirliyor.

Bu alternatif evrenin inşasında medyanın taşıyıcı rolü dikkat........

© Cumhuriyet