Her zaman hayatın bana cömert davrandığını düşünürüm. “Acıysa acı, ölümse ölüm, sevinçse sevinç, aşksa aşk, hepsinden nasibimi aldım” derim. Büyük konuşmuşum. Filistinli küçük bir mülteci kızın yüzündeki hüznü, çaresizliği gördüğümde acılarım, hüzünlerim kül oldu gitti. Olduğum yerde donup öylece kaldım.

Onun hiçbir şeyden haberi yoktu. O işgal altındaki Filistin’de doğmuştu. Hayata her çocuk gibi sevinç çığlığı atarak başlamıştı.10 aylık olduğunda babası terörist suçlamasıyla İsrail zindanlarına konmuştu, annesinin o gün sütü kesilmişti, küçük mülteci kız o gün ilk kez açlık nedir bilmişti.

Küçük mülteci kız 3 yaşına bastığında annesi, dayıları, teyzeleriyle birlikte yola koyulmuştu. Annesi en çok onun için yeni bir yurt istiyordu, aşağılanmadan yaşayacakları yeni bir vatan.

Ailenin her bireyinden 2000 Avro alan birileri onları önce İran sınırından Türkiye’ye sokmuş, ardından İstanbul’a getirip bir bodruma kapatmışlardı. Bodrumdan dışarı adım atmak yasaktı ve bodruma her gün yeni insanlar getiriliyordu. Bunlar ne olursa olsun kendilerine yeni bir yurt arayan insanlardı. Sayıları 15’i bulmuştu.

Küçük mülteci kız herkesin sevgilisiydi. Bodrum katındaki yedi kadın onu sırayla en güzel ninnilerle uyutup en güzel masallarla uyandırıyorlardı. Bu masallarda en çok gidilecek yeni yurttan söz ediyorlardı. Bu yurdun suyu şifalıydı, otları miski amber kokuyordu ve bu yeni yurtta ölümün yeri yoktu. İnsanlar aşk acısı........

© Cumhuriyet