Doktora tezimi yazdığım 1990’lı yılların sonlarında değişik kentlerin eski-yeni belediye başkanlarıyla ilgili okumalar yapmıştım. Özellikle 1980 öncesi İstanbul, Ankara ve İzmir il-ilçe-belde belediye başkanlarının deneyimlerini anlamak üzere başkanların bir kısmıyla söyleşi yapma imkânım da olmuştu. 2000’li yıllara sarkan bu araştırmalar, Türkiye’de belediyecilik öyküsünün ilgi çekici niteliklerine işaret ediyordu. Bunların başında da belediye başkanlarının merkezi iktidarlarla yaşadıkları ve kimi zaman hizmet üretmelerini zorlayan gerilimler geliyordu. Yine de bu gerilimlerin bir sınırı vardı ve bir tür ‘düşmanlık’ aşamasına genellikle varmamıştı.

İstanbul’un Yakacık Belediyesi Başkanı Bayram Demirkol CHP’liydi, sınırının diğer yanında bulunan Gülsuyu Mahallesi’nde sosyalist gençlerin gecekondu girişimlerine maddi-manevi pek çok destek sağlamıştı. Ama dönemin en sağ partisi MHP Başkanı Alpaslan Türkeş’in ‘yazlık evi’ Yakacık’taydı ve bu bir sorun olmamıştı. Maltepe Belediye Başkanı Yalçın Kızılay’ın ‘gecekonduları yıkmakla görevli’ ekibi de dâhil, bürokratlarının büyük kısmı, yasal olmayan gecekonduların sahibiydi ama bu durum Başkanı görevden almak için gerekçe olmamıştı. Kâğıthane Belediye Başkanı Celal Altınay, ellerindeki kamu arazisini hükümetin türlü engellerine rağmen, konut yapmak üzere çoğu göçmen gruplardan ihtiyaç........

© Birgün