Varlık evinden çıkar, dünyaya açılır; sonra evine geri döner ve kapanır. Ev, varlığın kozmik odasıdır. “Evin önünden sakın uzaklaşma, yoksa kaybolursun.” Çocukluğu sokaklarda geçenlerin sık sık duyduğu bir uyarıydı. Sokak tehlikelerle doluydu, hiçbir şey olmasa bile arkadaşlar sizi ayartabilir, alıp başınızı gidebilir, ötekilerin arasına karışabilirdiniz. Kaybolmak, kozmosu yitirmektir; insan koordinatlarını yitirdiğinde varlık olma özelliğini yitirip hiçleşebilir. Varlık, sürekli açılıp kapanan, büzülüp gevşeyen bir organdır. Kaybolmak, açılıp kapanan bir organ olma niteliğini yitirmektir. Evden açılanların ve bir daha geri dönemeyenlerin başlarına gelenleri işitince insan kolay kolay evden uzaklaşamaz, evden ayrılmak yürek ister. Alice’i bilirsiniz, defalarca evden uzaklaşmayı denemiş, fakat her seferinde yolu ev tarafından kesilmiştir: “Off bu çok kötü işte! Böyle yol kesen bir ev daha görmedim! Hiç!” Başından beri ev, iktidarın merkezidir, iktidar evde üretilir. Evin sahibi bir adamdır ve “adamın sahip olduğu her şey evinin parçasıdır” (Ksenophon). Antikçağda evin içindeki eşyalar ve insanlar aynı kefeye konurdu. Aristoteles’in köleyi “hareket eden alet” olarak tanımlaması bunun kanıtıdır. Adamın gücü, eşyalar üzerindeki mülkiyetinden kaynaklanır. Her eşyanın yeri bellidir, her şeyin bir amacı ve işlevi vardır.

∗∗∗

Vaktimizin çoğunu sokakta, eğlenceler ülkesinde........

© Birgün