İtiraf sözcüğü çok karmaşıktır. Tanrıdan af dilemek isteyen kul, itiraf eder. Günah çıkarmak isteyen, gider bir Hıristiyan babanın huzuruna yine itiraf eder. Başka birinin kalbini kıran biri, -yaptığından pişmansa-, hatasını itiraf eder. Bunlar olumlu itiraflar. İnsanı -ve toplumu- ileri götürür.

Bir de başka türde itiraflar var. Yine af ve aman dilemek için ama bunda suçun içten bir kabulü ve ilerlemek yok. Bunda tek amaç kendini kurtarmak. O yüzden bu tür itiraflar, toplum tarafından hoş karşılanmıyor.

İtirafçı kelimesi -tarihi daha eski olsa da- doksanlarda yaygınlaştı. 12 Eylül’den beri pişmanlık yasaları ile örgütleri çökertmeye çalışan devlet, bu alanda büyük bir hukuki literatür yaratmıştı. Bundan kırk yıldan da fazla evveli TRT, her hafta bir ya da bir kaç itirafçıyı -Olayların İçinden adlı- programına çıkararak, güya örgütle mücadele ediyordu.

Bu yıllarda hemen her hapishanede bir itirafçılar koğuşu ortaya çıktı. Kapısında -nedense- devletin resmi bayrağı asılı bu koğuşlara girmek de, çıkmak da pek zor değildi. Bir zamanlar eline silah alıp dağa çıkmış, çatışmaya girmiş, bir süre sonra -genellikle zor altında- nedamet getirmiş silik tipler, bu koğuşların geçici misafirleriydiler.

Bunlar PKK itirafçıları........

© Birgün