Köyümüzün sağlık ocağına gittim. Hemşire hanım telefonla konuşuyordu, eliyle oturmamı işaret etti, oturdum. Sonra da niyeyse “birazdan Şükrü Erbaş’tan söz edeceğiz” diye aklımdan geçirdim. Sağlık ocağına daha önce de gelmiştim ama hemşire hanımı tanımıyordum, konuşmuşluğumuz, ahbaplığımız yoktu. İğneyi hazırladı, kayıt için adımı soyadımı sordu, söyledim, deftere yazarken bir an durdu, dönüp bana baktı, “güzel şiir okuyan bir Haydar Ergülen var, siz misiniz?” dedi, “yok ben güzel şiir okumuyorum” dedim, şöyle bir inanmaz bakınca “ben şiir yazıyorum, bazen okuyanlar çıkıyor, biliyorum” deyip düzelttim. Gülümsedi.

“Ben Şükrü Erbaş’ı çok seviyorum” dedi, “ben de” dedim. “İki kere dinlemeye gidecektim, birinde Almanya’dan ablamlar, birinde de memleketten abimler geldi, gidemedim” dedi. Şükrü’nün “Ömür Hanım”ından da söz etti doğal olarak, ama tüm şiirlerine bayılıyordu. Ben de Şükrü’yle 46-47 yıldır çok iyi arkadaşlık ettiğimizden, onun şiiri yeniden sevdirmekle kalmayıp, çok okutan şairlerin başında geldiğinden, yaşayan en iyi şairimiz olduğundan, sözünden sohbetinden de dem vurdum.

Şükrü yaşta da büyüğümdür yolda da ben ona........

© Birgün