Yüreklerimizi yakıp giden, üç kız babası

Ferdi Zeyrek’in anısına, acıyla.

Önce erik, çıkmaya can atıyor, ardından çilek görünüyor, arzı endam ediyor, baharı unutur muyum, o zaten göz açıp kapayasıya mı yoksa göz kırpasıya mı, kimse bilmiyor, ben de, daha göz aydınlığı etmeden, “bir göründün bir yok oldun” şarkısıyla terki diyar eyliyor, yaz sökün ediyor, önce elçilerini gönderiyor, yeşili, kırmızısı, bin nazla kulaklara küpe olan kirazı, güneşe aşkından eriyip biten kayısısı, şairin “haziran maziran derken o da çıkacak” diyesi geldiği şeftalisi, ağaçların altında, tablaların üstünde, gölgede ağırlanan dutun beyazı, karası...

Hepsi kabulümdür. Nasıl olmasın, çocukluk arkadaşıyız hepsiyle. O çın çın gülüşüyle sokakları inleten erik, dalları bastı kiraz deyip dadandığımız komşu bahçelerin kirazı, özlemi neyle tanımlarsın deseler ikiletmeden ilk onun adını vereceğim, suları aka aka yediğimiz şeftali, davetini de dalını da kırmadan huzuruna vardığımız, arkadaşlığın şanından elimizi ağzımızı bir güzel boyayan karadut...

Arkadaşlıkları övüncümdür. Bana şu yaşımda bile çocukluk yaptırıp, böyle şeyler yazdıran yakınlarımla övünmeyeceğim de onları özlemeyeceğim de... diyerek, umarım hepsinin gönlünü........

© Birgün