Türkiye Tiyatrosu’nun önemli yazarlarından Ebru Nihan Celkan ne yazsa heyecanlandığımız, ne yönetse izlemek için yollara düştüğümüz bir kalem. Üstelik yazdıklarının yakın takipçisi olanlar bilir ki Celkan’ın kalemi her seferinde umutla kağıda çarpar; umut onun yalnızca mesajı değil, karakteridir de her seferinde. Kimsenin ölmediği bir günün ertesinde de umut vardır, Babil Kuleleri'nin ta en tepesinde de; bir ihtimal olarak da hep vardır, biraz sen, biraz da ben kadar. Umut, hope, eski İngilizce’de hopa’dan gelimlenir, "confidence in the future” anlamında kullanılır.

Geleceğe güvenmek, gelene mükemmelen eklemlenmek ihtiyacıdır. Ebru Nihan Celkan da bugüne kurtarılamamış bir dünden bakar, bakar ve yarını istediği gibi kurgular. Seyircisi olarak hissimiz hep dünden sonra yarından önce doğan günün uykusuz gözlere vuran sızısı kadardır. Oyunlarından çıkarken yarının umutla geleceğini bilir, dünün yorgunluğunu da taşırız. Açılışını IKSV 28.İstanbul Tiyatro Festivali’nde yapan Loop, Ebru Nihan Celkan’ın Umut’larından yalnızca biri.

Bağımlılıkları da bağlılıkları da bir döngü halinde birbirine girmiş, sıfır noktasında kendini bulmuş ve yeniden başlamak üzere ayaklandıkça zemine daha sert kapaklanmış bir kadının hikayesi Loop, kadının adıysa tabii ki Umut. Berlin’e göç etmek zorunda bırakılmış, travmatik belleğini kendiyle birlikte peşinden sürüklemiş, önüne sıra sıra dizdiği travmalarla akrobasi gösterisi yapmaktan başka çare bulamamış Umut, oyun boyunca döngüsünü kırmaya çalışıyor.

Oyunda döngü kırılan değil, farkına varılan bir dolanıklıktır ile yüzleşmesi de sert oluyor. Bir bütünün en küçüğü olmanın tevazusuna da her şeyin onunla ilgili olabileceğinin kibrine de sahip bir karakter, insan işte. İnsan olmanın döngüsünde bocalayıp duruyor. Sanki bir tek senin mi başına geliyor bunlar diyebilecek seyircisine travmanın, ilişkinin, göçün, yasın ve hikayenin biricik olmaklığının altını dolduruyor Ebru Nihan Celkan.

Kişisel olan........

© Bianet