ÖZEL hayatımızda olduğu gibi, toplum ve siyasi hayatımızda da “keşke” dediğimiz çok zaman oluyor. Hele de aklına ve tecrübesine başvuracağımız bir yakınımız varsa ve bu dünyayı terk etmiş ise, “keşke burada olsaydı da bana bir akıl verseydi” dediğimiz zamanları, kendi kişisel hayatımızdan da çok bilmekteyiz.

Toplumlar da yaşayan varlıklar olduğu için, aynen bizler gibi zaman zaman böyle pişmanlıklar ve özlemler içinde, “keşke” silahına sarıldığı zamanlar olmakta. İşte günümüzün dünyası da aynen bu hallerde şimdilerde. Bizler Türkiye’de, “keşke Mustafa Kemal sağ olsaydı” derken, o şanlı Yugoslavya günlerini hasretle anan Makedonyalı ve Sırbistanlı arkadaşlarımız, “Keşke Tito hala bizimle olsaydı” demekteler. Sovyetler Birliğini yaşamış olan Gürcü, Bulgar ve Ukraynalı arkadaşlarımız ise “Keşke Stalin hâlâ yaşıyor olsaydı” diyerek bu keşkeler korosuna katılmaktalar. Aslında, Latin Amerikalıların Jose Marti’sinden başlayıp, Endonezyalıların Sukarno’suna İtalyanların Garibaldi’sine kadar, hemen her kültürün böyle “keşke” diyebilecekleri tarihi karakterleri mevcut. Bazı memleketler, bu konuda şanslı olmalılar ki kendi zamanımızda bile, gözlerini çevirip, daha güzel günler için sözlerini takip edebilecekleri liderlere sahipler. Bunlar arasında Çin Halk Cumhuriyeti’nin Xi Ching Pin’ini, Venezuela’nın Maduro’sunu, Rusya’nın Putin’ini kolaylıkla sayabiliriz. Ama maalesef, bu “keşkelere” layık çok fazla lider ne geçmişte ne de günümüzde var olabildiler. Ancak bir avuç “keşkelik” kalitesinde lider ile, dünya çok uzun süredir sorunlar içinde dönüp gitmekte vesselam.

Sözümüzü buradan Ortadoğu denilen hem medeniyetlerin hem de insanlık trajedilerinin anayurdu olan bölgemize getirip, özellikle de burada hâkim olan Arapların “keşkelik” tek lideri sayabileceğimiz Cemal Abdül Nasır’a anacağız.

Yaşı 70’lerden daha küçük olan Araplar ve Türkler, 1970’te vefat eden bu büyük Mısırlı devrimci ve Arap milliyetçiliğinin babasını pek tanımaz. Mısır’ın........

© Aydınlık