Ramazan Bayramı…

Çocukluğumuzda Şeker Bayramı derdik.

Bayram sabahı erkenden uyanır…

En yeni elbiselerimizi giyer…

Önce ailemizi bayramlar…

Sonra bütün köyü dolaşırdık.

Büyüklerin elini öper bayramlarını kutlardık

Yoksullar “kaba şeker…”

Durumu biraz iyi olanlar…

“Kağıtlı şeker” verirdi.

Elimizdeki torbalara doldururduk.

Hepimizin yüzü gülerdi.

Köylüler de bayramlaşmadan haz duyardı.

Ne kadar çok çocuk gelirse o kadar mutlu olurlardı.

Şimdi bu gelenek yok oldu.

Büyük şehirler…

Sitelere zaten giremiyorlar.

Kapıda bekleyen güvenlik sokmuyor.

Güvenliksiz evler…

Tek tük kapıya gelen çocuklar…

Şeker verdin mi bozuluyorlar.

Para bekliyorlar.

Bayramlaşma bile parayla ölçülüyor.

Nereden nereye…

İnsan ister istemez üzülüyor.

“Nerede eski bayramlar” demem bundan.

Gülün gülle tartıldığı dönemden...

Her şeyin parayla........

© Aydınlık